جنگ روانی یک ویروس فرضی

شبنم کهن چی

دیگران برای ما جنگ روانی راه می‌اندازند، بعد ما می‌آییم بر آتش این جنگ می‌دمیم تا داغ‌تر شود. سپس افتخار می‌کنیم به ظرفیتی که برای داغ کردن ماجرا داریم.

دیگران برای ما جنگ روانی راه می‌اندازند، بعد ما می‌آییم بر آتش این جنگ می‌دمیم تا داغ‌تر شود. سپس افتخار می‌کنیم به ظرفیتی که برای داغ کردن ماجرا داریم.

مثلا در مورد ویروس استارس، هیچ کس هیچ گزارش و سندی مبنی بر وجودش در اختیار ندارد، به جز دانشمندانی که رییس سازمان پدافند غیر عامل از آنها سخن می‌گوید [ گفت‌گوی رییس سازمان پدافند غیر عامل در تاریخ 5 اردیبهشت با خبرگزاری مهر]. نه نمایندگی آنتی ویروس‌های مطرحی مانند مک‌آفی یا کسپرسکی، نه مركز مدیریت امداد و هماهنگی عملیات رخدادهای رایانه ای (ماهر)، نه مرکز آگاهی رسانی، پشتیبانی و امداد در زمینه اختلالات امنیتی فضای رایانه‌ای، نه آزمایشگاه تحلیل ویروس‌های رایانه‌ای ایمن که تنها تولید کننده آنتی ویروس در داخل کشور است، هیچ کدام گزارش و سندی از ویروس استارس در اختیار ندارند.

وزیر ارتباطات بعد از انتشار خبر حمله این ویروس به مراکز صنعتی ایران می‌گوید داستان ویروس استارس یک جنگ روانی علیه ایران بوده است [ گفت‌گوی وزیر ارتباطات در 28 اردیبهشت با خبرگزاری مهر]. جنگ روانی یعنی این‌که ویروسی وجود ندارد و برای آشفته کردن ذهن شرکت‌های داخلی شایعاتی پخش شده است. در این‌ صورت " دانشمندان جوان ایرانی" چه چیزی کشف کرده‌اند؟ در کدام آزمایشگاه این ویروس بررسی می‌شود؟ اگر هم این جنگ روانی نیست و ویروس وجود دارد، چرا مسوولان اسناد و گزارش‌های مربوط به آن را در اختیار کارشناسان و رسانه‌ها قرار نمی‌دهند؟ تنها گزارشی که منتشر شده، گزارش نفوذ ویروس استارس است که نشان می‌دهد دستگاه‌ها به خاطر وصل نبودن به اینترنت آلوده‌اش نشده‌اند. بله، دستگاه‌های ما به یک دلیل ساده – وصل نبودن به اینترنت – از دام ویروس فرضی رهایی یافته‌اند.

آقایان مسوول یا باید بیشتر از این دقت کنند به جنگ روانی دامن نزنند، گزارش نفوذ ویروس فرضی را منتشر نکنند، دانشمندان جوان را مشغول به کشف یک ویروس فرضی نشان ندهند و شرکت‌های امنیتی را برای یک ویروس فرضی آشفته نکنند. یا این‌که مستند صحبت کنند؛ بگویند ویروس وجود دارد، این هم سندش.

مرجع : فناوران