روز گذشته یکی از دوستان برایم تعریف می کرد که در یکی از خیابان های تهران یعنی ام القرای جهان اسلام ،فروشگاهی است که اجناسی گران قیمت می فروشد . پرسیدم مثلا چقدر گران؟ گفت یک پالتو به قیمت یکصد و پنجاه ملیون تومان ناقابل. تکرار می کنم یکصد وپنجاه ملیون تومان. و یک کیف به ارزش ناقابل چهل ملیون تومان. رفیق من می گفت از این کیف ها تا کنون تعداد قابل ملاحظه ای هم فروخته شده است.
امروز خودم ناباورانه سری به این فروشگاه زدم و دیدم بله حرف ها درست است و کلی جنس هایی از این دست با قیمت هایی از این قبیل. خواستم عکس بگیرم ولی مسیول فروشگاه نگذاشت.
سخن من این نیست که این قیمت ها در این سرزمین آیا رواست یا نه؟ و ایا این شان حکومت اسلامی است یا نه؟ بلکه سوال از این جهت است که فاصله طبقاتی در مملکت ما به چه مرحله ای رسیده است؟ و ایا این همان چیزی است که امام به ما وعده داده بود؟
این که در هر جامعه عده ای توان اقتصادی بالاتری از دیگران دارند و جامعه از طبقات درامدی مختلفی بر خوردار است به نوبه خود کلام صحیحی است . ولی باید به این نکته حساس توجه داشت که چرا فرهنگ در یک جامعه به ان درجه می رسد که کسی حاضر است یک بارانی و یا پالتو را از پوست تمساح و به ارزش 1500000000 خریداری کند.
من متخصص مسایل اقتصادی نیستم ولی انچه در مرحله اول به نظر می رسد – پس از مشکله ای فرهنگی- زیاد شدن فاصله گروه های مختلف اجتماعی است . تا ان جا که در نقطه مقابل صد ها وهزاران مورد را می شناسیم که از خریدن یک کفش کتانی به ارزش کالاهای چینی هم عاجز هستند.
به هر حال باید فکری کرد چرا که این نیست انچه امام عزیز ما می فرمود و ما را به ان فرا می خواند.