نقد عملكرد كانديداها در تبليغات انتخاباتي

اگر فهرستي از مجموعه وعده‌هايي كه كانديداها در ايام تبليغات انتخاباتي به زبان راندند يا بر ديوار چسباندند، جمع شود آنگاه مي‌توان ديد كه آيا اين وعده‌ها در يك دوره 4ساله قابل تحقق است يا خير

يكي از وظايف مجلس، نظارت بر دولت است تا به راه ناصواب نرود يا عملكرد نادرستي ارائه ندهد يا وعده‌هاي بلندبالا و دور از دسترس و نشدني به منظور اغواي افكار عمومي ارائه نكند. بديهي است، اين وظيفه را مجلسي مي‌تواند به درستي و كمال انجام دهد كه خود، از مصاديق فوق مبرا باشد.

مجلس، يعني نمايندگان مجلس و نمايندگان مجلس از ميان كانديداها برگزيده مي‌شوند.

اينك كه فرايند انتخابات پايان يافته و بيمي نيست كه نقد فرايند انتخابات و آسيب‌شناسي رفتار كانديداها به «اصل انتخابات» لطمه وارد كند خوب است و بلكه ضروري است عملكرد كانديداها در تبليغات انتخاباتي آسيب‌شناسي و نقد شود. منظور از عملكرد، رفتار پنهان و نيّت‌هاي آدم‌ها نيست. آن را كه نمي‌توان به آساني دريافت. منظور از عملكرد، رفتار آشكار برخي كانديداها در تبليغات انتخاباتي است.

اگر فهرستي از مجموعه وعده‌هايي كه كانديداها در ايام تبليغات انتخاباتي به زبان راندند يا بر ديوار چسباندند، جمع شود آنگاه مي‌توان ديد كه آيا اين وعده‌ها در يك دوره 4ساله قابل تحقق است يا خير.

كانديدايي كه از شهرستاني دوردست، وعده مي‌دهد كه نرخ تورم را بسرعت به صفر مي‌رساند آيا نمي‌داند كه چنين وعده‌اي شدني نيست يا دانسته چنين كاري مي‌كند؟ كسي كه وعده رفع بيكاري، ساخت مسكن براي همگان، ارزان شدن كالاها، ازدواج، تحصيلات، رفاه، حل مسائل سياست خارجي، ارتقاء جايگاه ايران در جهان،

” كانديدايي كه از شهرستاني دوردست، وعده مي‌دهد كه نرخ تورم را بسرعت به صفر مي‌رساند آيا نمي‌داند كه چنين وعده‌اي شدني نيست يا دانسته چنين كاري مي‌كند؟ “

توسعه، آباداني، پيشرفت، ترقي، رفاه و... را يكجا ارائه مي‌كند و خود، به عنوان كانديداي مستقل در رقابت شركت كرده است، آيا نمي‌داند كه دستيابي به همه اينها، مستلزم دهها سال كار و تلاش و جهاد جمعيت كثيري از متخصصان و مديران و كارشناسان و نخبگان و توده مردم است و يك كانديدا، در صورت رأي آوردن، طبيعتاً‌ نمي‌تواند همه اينها را ـ و حتي بخشي از اينها را ـ عملي كند؟ اصلاً مگر اين كانديداها، هركدام به تنهايي علامه دهر و جامع علوم معقول و منقولند كه براي همه امور، از آبرساني به يك روستا تا فتح مريخ، برنامه ارائه مي‌كنند؟ اصلاً مگر مجلس، يك نهاد تصميم‌گير با شيوه مشاركت جمعي نيست و مگر يك شخص هر چند آگاه و عالم باشد مي‌تواند در اين فرايند، هر برنامه‌اي را كه داشت و هر وعده‌اي كه داده بود، شخصاً انجام دهد؟!

شايد برخي را نظر اين باشد كه حالا مگر وعده دادن ضرر و هزينه‌اي دارد؟ بگذار بگويند! پاسخ آن است كه حتماً ضرر و هزينه دارد. مردمي در يك شهرستان كوچك، با چنين وعده‌هاي محيرالعقولي مواجه مي‌شوند و به كانديدايي رأي مي‌دهند، وقتي ببينند كه دوره مجلس هم تمام شد و همان آب لوله‌كشي‌شان هم اصلاح نشد، به «اصل انتخابات» بدگمان مي‌شوند و اين آسيبي است كه متوجه سرمايه اجتماعي «اعتماد» مي‌شود.

رقابت در انتخابات به معناي رقابت در وعده دادن نيست. كمبودهاي جامعه را نبايد دستاويز رقابت در وعده و وعيد كرد. حاصل چنين رفتاري، ممكن است در رأي آوردن كانديداها تأثير بگذارد، اما اصل «اعتماد» را دچار خدشه و آسيب مي‌كند و اينگونه است كه آن كانديدا، چه بداند و چه نداند، منافع فردي و برتري‌طلبي شخصي خود را به بهاي آسيب رساندن به منافع ملي و خدشه‌ناك كردن اعتماد عمومي به دست آورده است. آيا اين شيوه رواست؟