سياسي شدن موضوع افزايش جمعيت

موضوع جمعيت و افزايش يا کاهش آن يک بحث سياسي يا احساسي نيست، بلکه بحثي کاملاً تخصصي و کارشناسي است و نبايد اين حوزه ها را با يکديگر يکسان گرفت؛ زيرا آسيبهاي آن دامنگير همه خواهد شد.

سخنان هفته گذشته آقاي احمدي نژاد در يک برنامه زنده تلويزيوني درباره برنامه ريزي براي افزايش جمعيت، همان گونه که انتظار مي رفت با واکنشهاي مختلف و متناقضي روبه رو شده است.
اظهارات برخي مراجع معظم تقليد، مخالفت کميسيون بهداشت و درمان مجلس با متوقف کردن سياستهاي موفق کنترل جمعيت کشور در کنار اظهارات برخي نمايندگان و چهره هاي سياسي و فرهنگي نزديک به رئيس جمهور، در اين روزها بخشي از اين واکنشها بوده است. اگر چه اين موضوع، به دليل فراگيري وسيع و گسترده آن در همه لايه ها و طبقات اجتماعي نيز مورد بحث و توجه قرار گرفته و هر شهروندي ديدگاه خود را در اين باره بيان کرده است.
اينکه گسترش جمعيت به نفع کشور است يا به ضرر کشور، به اندازه کافي بحث مهمي است که انتظار داشته باشيم کارشناسان در حوزه هاي مختلف درباره آن به اظهارنظر بپردازند و ديدگاه دولتمردان را در اين باره به نقد و بررسي بنشينند.
اين موضوع، تنها از ديد بهداشتي نبايد مورد توجه قرار گيرد، بلکه از نگاه کلان اجتماعي، سياسي و فرهنگي نيز بايد به صورتي گسترده به آن پرداخت، سرانجام مردم بايد يک بار براي هميشه تکليف خود را بدانند تا مشخص شود، سياست درست و به صلاح کدام است. اينکه سليقه دولتمردان و ديدگاه هاي آنها مشخص کننده سمت و سوي جمعيتي کشور باشد، جز اغتشاش در سياستگذاريهاي خرد و کلان حاصلي به دنبال ندارد، اما اگر مشخص شود که در مجموع چه رويکردي به نفع کشور است، آن گاه مي توان از سياستهاي دولتها در ذيل آن راهبرد دفاع کرد.
از ديگر سوي بايد توان مديريت منابع و خدمات و امکان فراهم آوردن آنها براي جمعيتي با شتاب بالاي رشد را نيز در نظر گرفت. بايد داشته هاي کنوني در کنار نيازهاي ايجاد شونده را در ترازو گذاشت و کاستي ها و توانمنديها را سنجيد و با برنامه ريزي پيش رفت تا مشکلات ناشي از شتاب افسار گسيخته جمعيت که تا يک دهه پيش گريبان مديريت منابع کشور را رها نمي کرد دوباره بروز نکند.
موضوع جمعيت و افزايش يا کاهش آن يک بحث سياسي يا احساسي نيست، بلکه بحثي کاملاً تخصصي و کارشناسي است و نبايد اين حوزه ها را با يکديگر يکسان گرفت؛ زيرا آسيبهاي آن دامنگير همه خواهد شد.