تيترآنلاين - چشمه استعدادیابی ورزش خشکید

در کشورمان متاسفانه سیستم استعدادیابی نداریم که در نقاط مختلف کشور نیروهای اینچنینی را جذب و پرورش دهند.

وقتی می‌گوییم جای جای این مرز و بوم پر است از استعدادهای ناب برای رشته‌های مختلف ورزشی شاید اغراق‌آمیز دیده شود اما باور کنید چنانچه بتوانیم یک سیستم استعدادیاب در فدراسیون‌های ورزشی هیات‌ها، ادارات کل و با همکاری آموزش و پرورش راه اندازی کنیم آن وقت است که چشم به تک ستاره‌ها و تک مدال‌ها نخواهیم دوخت.
یک مثال می‌زنم. من زمانی که از روستا به شهرمان سبزواربرای ادامه تحصیلات دوره راهنمایی رفتم عده‌ای را دیدم که با دست فوتبال بازی می‌کنند. برایم عجیب بود، وقتی پرسیدم گفتند هندبال است. یکی دو جلسه بیرون نشستم و نگاه کردم و از روز سوم رفتم داخل زمین.
به یک ماه نرسید که برای تیم منتخب مدرسه برای مسابقات آموزشگاه‌های شهر انتخاب شدم. همین حاج قاسم شعبانپور که الان مربی تیم ملی است در مسابقات آموزشگاه‌ها منو صدا کرد و گفت اگر ادامه بدهی یکی از بهترین بازیکنان هندبال می‌شوی.
نداشتن پشتوانه اقتصادی و خورد و خوراک مناسب در کنار امکاناتی که آن زمان نبود نویسنده را از دنیای قهرمانی دور کرد.
یک روز دیگر اتفاقی به ورزشگاهی رفتم که برای دوومیدانی تست می‌گرفتند.
کفش و لباس ورزشی نداشتم. پای برهنه و با لباس معمولی تست دادم که دیدم در آخر تست از بین 100 شرکت‌کننده همه مربیان اسم منو صدا می‌کنند. فکر کردم چون کفش ندارم و لباس ورزشی مسخره‌ام می‌کنند اما گفتند تو ادامه بده چرا‌که بهترین فیزیک برای دوهای 100 و 200 داری.
بازم به همان دلایلی که گفتم نشد. منظورم البته چیز دیگری است ضمن اینکه برای خودم هم افسوس می‌خورم که چرا در آن شرایط کسی نبود حمایتم کند و اگر در این دوره بود یقینا تا قهرمانی جهان هم پیش می‌رفتم.
در کشورمان متاسفانه سیستم استعدادیابی نداریم که در نقاط مختلف کشور نیروهای اینچنینی را جذب و پرورش دهند. مثلا در سبزوار هندبال زمینه توسعه بسیار بیشتری دارد چرا که در آن زمان در دهه 60 در اوج جنگ تحمیلی بیش از 100 تیم در مسابقات محلات شرکت می‌کردند. الان اگر به خوبی توجه شود بازهم قطب اول هندبال ایران خواهد بود.
بروید به شهر کرد، یاسوج، خرم آباد،دزفول، مسجد سلیمان، قم، اراک، بجنورد، قوچان، فومن، شبستر، خوی، کاشان و... حتی روستاها تا ببینید چقدر استعداد ناب و مناسب رشته‌های مختلف ورزشی موج می‌زند.هر نقطه از کشور ما می‌تواند یک جویبار باشد که در کشتی حرف اول را در آسیا و حتی دنیا می‌زند منوط برآنکه خوب نظارت شود و آن سیستمی که گفتیم بر کار اینها نظارت کند. متاسفانه فدراسیون‌ها و کلا سیستم ورزش ما فاقد چنین تشکیلاتی است و به همین دلیل است که وقتی در دوومیدانی یک احسان حدادی پیدا می‌شود‌ در جودو یک آرش میراسماعیلی در فوتبال یک خداداد عزیزی و علی دایی‌ در وزنه برداری یک رضا زاده و... آنها را آنقدر بزرگ می‌کنیم و به هر ساز آنها فدراسیون‌ها می‌رقصند که انگار دیگر نخواهیم داشت.در صورتی که اگر از طریق همین آموزش و پرورش که در همه نقاط و روستاهای ایران معلمین علاقه‌مندی به ورزش دارد توجه شود و به آنها یک چارتی برای کشف استعدادها داده شود شک نکنید که در کوتاه مدت ده‌ها میراسماعیلی، خداداد، رضازاده، ساعی و‌... خواهیم داشت و این چشمه جوشان هر روز ماهی‌های بزرگ‌تر و مرغوب‌تری را به ورزش ما خواهد داد.