تيترآنلاين - «اگر»های صدمین سفر

خطاب به ریاست محترم جمهوری عرض می‌کنم که"اگر" نصف این «اگر»ها محقق شوند، نه فقط دو نفر که چهار نفر به حوزه کاری خود اضافه خواهیم کرد اما آقای رئیس‌جمهور همه مشکل در همین «اگر»هاست

دیروز وقتی از تلویزیون بخشی از صحبت‌های رئیس‌جمهور محترم را که در یکی از شهرستان‌های استان خراسان رضوی سخنرانی می‌کرد، شنیدم ناخودآگاه به یاد حکایتی افتادم. می‌گویند: «زمان رضاخان، یکی از علمای بزرگ مشهد روی منبر، خطاب به وی التیماتوم داد که به»رضاخان بگوئید کاری نکند بیایم تهران، گلویش را بگیرم و خفه‌اش کنم!" ظریفی در پای منبر اعلام داشت که"حاج آقا اگر بگذارند شما مشهد تا تهران را به سلامت بروید، تهران تا کاخ را هم بدون مانع بروید، محافظین هم اجازه دهند شما بدون دردسر وارد اتاق اعلی‌حضرت شوید و شاه بدون مقاومت بگذارد دست شما به گلویش برسد، احتمالاً موفق خواهید شد ولی برای تحقق این خواسته -از مشهد تا تهران - چند تا"اگر" وجود دارد که برای انجام هرکدام از این اگرها نیاز به یک انقلاب است!"»

صدمین سفر هیأت دولت به خراسان رضوی با سخنرانی‌های پیاپی دکتر احمدی‌نژاد و اظهارات حاشیه‌ساز، تداعی‌کننده سفرهای منتهی به انتخابات سال 88 بود. مدتی بود که سفرها در فضایی آرام و بدون برد رسانه‌ای، به صورت فشرده انجام می‌گرفت اما این سفر -که شاید به بهانه صدمین آنها، اینگونه پیش رفت- سراسر شور و حاشیه بود. در این سفر رئیس‌جمهور اعلام داشت: «دولت می‌خواهد ریشه گرانی‌ها را بخشکاند». وی همچنین نابسامانی بازار ارز و سکه را حاصل «توطئه مشترک خارجی و داخلی» برشمردند. می‌توان گفت که درمجموع سفرهای پس از انتخابات 88، این سفر استانی شبیه‌ترین به سفرهای اولیه هیأت دولت بود که برای چرایی آن نیاز به تحلیل مستقل هست ولی آنچه بهانه نوشتن این مختصر شد، جمله‌ای بود که از تلویزیون شنیدم.

رئیس‌جمهور در حالی که استاندار کنارشان ایستاده بودند، در یکی از شهرستان‌های خراسان رضوی، با همان لحن و تن مخصوص به خود که تداعی کننده جمله معروف «گوش استاندار را می‌پیچانم و وزیر نیرو را از لوله آب رد می‌کنم»! بود، خطاب به مردم اعلام داشتند:"اگر" آقای استاندار تسهیلات ارزان قیمت در اختیارتان قرار دهد و"اگر" وسایل تولید را به صورت بلاعوض در اختیارتان بگذارد و"اگر" حتی بخشی از تسهیلات را بلاعوض بدهد، آیا نمی‌توانید به سقف نیروهای هرکدام از مجموعه‌های تولیدی و کشاورزی، دو نفر اضافه نمائید تا بخشی از مشکل بیکاری حل شود؟! به طور طبیعی، مردم هم با شنیدن این سخنان، با هیجان هرچه تمام‌تر -ضمن کف و سوت به علامت تائید- ابراز احساسات کرده و جواب مثبت می‌دادند.

حال، نگارنده به جای مخاطبین آن سخنرانی، خطاب به ریاست محترم جمهوری عرض می‌کنم که"اگر" نصف این «اگر»ها محقق شوند، نه فقط دو نفر که چهار نفر به حوزه کاری خود اضافه خواهیم کرد اما آقای رئیس‌جمهور همه مشکل در همین «اگر»هاست. چنانکه"اگر" استانداران، وزرا و دستگاه‌ها تعهدات خود را انجام می‌دادند دیگر لازم نبود همچنان آرزوها را به شکل قطار"اگر"ها زنجیر کنیم تا بعضی‌ها پیشاپیش بگویند که این"اگر"ها، برای محقق نشدن و انجام ندادن است. در طول همین سفر آقای احمدی‌نژاد ضمن ارائه آماری از کارگاه‌های کوچک و تعداد خانوارها طی یک محاسبه ساده اعلام داشتند که اگر هرکدام نیم نفر! اضافه نمایند، چند صد هزار شغل جدید ایجاد خواهد شد. آنچه واضح است اینکه، آقای رئیس‌جمهور از سر دلسوزی وعده ایجاد 5/2 میلیون شغل را در سال 91 داده‌اند و تلاش دارند با معادله‌های بسیار ساده‌ و با تمسک به یکسری «اگر»، این عدد را دست یافتنی نشان دهند. در حالی که مطابق آماری که مرکز آمار ارائه کرده‌است، به‌رغم همه تلاش‌های دولت برای ایجاد یک میلیون و ششصد هزار فرصت شغلی در سال 90، تنها 400هزار شغل محقق شد که اگر کمی واقع‌بینانه و البته منصفانه بنگریم، نیک درمی‌یابیم که این آرزوها و آمارها متکی بر یک سلسله"اگر" می‌باشند که تحقق آنها نیاز به یک انقلاب اداری دارد. بخش مهمی از این «اگر»ها در قالب مصوبات سفرهای استانی تجلی داشت که ارزیابی دقیقی هنوز از میزان اجرایی شدن آنها صورت نپذیرفته‌است. مطالعات میدانی و مشاهدات مستقیم حکایت از آن دارد که بخش مهمی از مصوبات که ناظر به حل مشکل بیکاری بوده، هنوز بلاتکلیف باقی مانده‌اند. بنابراین بنده هم همچون آن آقای «پامنبری» خطاب به رئیس‌جمهور محترم عرض می‌کنم؛ اگر این «اگر»ها همانطور که شما تصور می‌کنید بدون هیچ مانعی و در ظرف زمانی خودش محقق شود، نه فقط 5/2 میلیون شغل در سال ایجاد خواهد شد که تا قبل از پایان دولت شما، هیچ بیکاری در کشور باقی نخواهد ماند بلکه حتی نیاز مبرم به واردات نیروی کار خواهیم داشت و می‌بایست به فکر صدور روادید نیروی کار برای جذب نیروی کار مشتاق از کشورهایی چون افغانستان، هند، پاکستان، سریلانکا و... بود. اما در حال حاضر حفظ همین شرایط و نیروی کار موجود، اولویت اصلی است و خبرها در خصوص وضعیت نابسامان کارخانه‌ها و ورشکستگی تعداد زیادی از آنها با این"اما و اگر"ها فاصله بسیاری دارد.