تيترآنلاين - به بهانه روز سینما؛ سینما نوستالژی بی‌پایان...

به بهانه روز سینما؛ سینما نوستالژی بی‌پایان...

سینما حرف‌هایی را می‌زند که شاید هیچ گاه نتوانیم به زبان بیاوریم، ولی دوست داریم به دیگران بزنیم

سینما هرچند که از مظاهر مدرنیته محسوب می‌شود، اما به هیچ وجه گرمای نوستالژی و سنت را از دست نداده است.

روزی که مظفرالدین شاه در سال 1279 اولین سینماتوگراف را به ایران وارد کرد و پس از آن 12 سال طول کشید تا اولین سینمای عمومی را در ایران بسازند، شاید کمتر کسی فکر می‌کرد که سینما روزی بتواند تا این حد تاثیرگذار باشد.

سینما خاصیت ویژه‌ای دارد که موجب تمایز آن از سایر اسباب مدرنیته می‌شود و آن ویژگی‌ این است که می‌تواند بیانگر نوع نگاه و افکار افرادی باشد که به سراغ آن می‌روند.

سینما حرف‌هایی را می‌زند که شاید هیچ گاه نتوانیم به زبان بیاوریم، ولی دوست داریم به دیگران بزنیم و به همین دلیل است که امروز می‌بینیم که کمتر پیش می‌آید که کسی به تنهایی راهی سینما شود.

همین شنیدن حرف‌های یکدیگر است که باعث می‌شود یکی از اولین مکان‌هایی که دو دوست یا یک زوج جوان با هم به آنجا می‌روند، سینما باشد، جایی که می‌توانند با نگاه کردن به پرده‌ نقره‌ای ساعتی با یکدیگر حرف بزنند بی‌آنکه معذوریت‌های رایج را داشته باشند و درست همین جاست که سینما تبدیل به نوستالژی می‌شود و افراد همیشه خاطره اولین فیلم مشترک را حفظ می‌کنند و همیشه به یاد قدیم به سینما می‌روند... .

تاثیر بی‌بدیلی که سینما بر جامعه به خصوص سه نسل اخیر داشته به هیچ روی قابل چشم‌پوشی نیست چرا که با نگاهی به تحولات جامعه می‌بینیم که سینما گام به گام با مردم و افکارشان تغییر کرده و هم‌سو با نیازهای آنان پیش رفته است. گاهی ریز و جزئی‌نگر شده و گاهی سهل‌انگار... گاهی غمگین و گاهی شاد، گاهی موقر و گاهی ... .

همه این موارد نشان می‌دهد که سینما امروز به آیینه‌ ما تبدیل شده، آیینه‌ای که حرکات و رفتارهای ما را منعکس می‌کند و در نتیجه این سینما هرچه به واقعیت نزدیک‌تر باشد مورد استقبال بیشتری قرار می‌گیرد، چرا که ما دوست داریم خودمان را ببینیم و در خصوص رفتارهایمان قضاوت کنیم.

سینما، ما و آدم‌های اطرافمان را نشان می‌دهد، بعضی جاها را بیشتر و بعضی‌ جاها را کمتر منعکس می‌کند و از اینجاست که ما تصمیم می‌گیریم تا با کدام نگاه با زندگی همراه شویم و در همین نقطه است که سینما رفتن برای ما با نام کارگردانان و نویسندگان و بعضا بازیگران همراه می‌شود و در واقع ما باز کسانی را انتخاب می‌کنیم که با ما بهتر پیوند خورده باشند.

آنچه گفته شد پیوند ما با سینما و سینماگران را محکم‌تر و جدی‌تر می‌کند و شاید به همین دلیل است که سینماگران برای ما همیشه یا نزدیک‌ترین و یا دورترین افراد هستند و محبوبیت آنان در نزد ما نیز از همین فاصله تبعیت می‌کند و به میزان آن کم و زیاد می‌شود.

ما کسانی را دوست داریم که به ما نزدیک‌ترند و این مفهوم آنان را وارد زندگی ما می‌کند و باز نوستالژی دیگری را رقم می‌زند.

سینما کیمیایی است که تمام آنچه گفته شد را در خود حل کرده و می‌تواند هر زمان معمولی در زندگی ما را تبدیل به یک ساعت خاص کند و سینماگران که رقم‌زننده‌ این اتفاق به شمار می‌روند، هرچه به جامعه خود نزدیک‌تر باشند و آیینه‌وارتر عمل کنند، نفوذ بهتری در خانه قلب مردم خواهند داشت؛ حالا چه خودشان خانه داشته باشند و چه نداشته باشند... که البته به لطف کلید تدبیر قفل‌ها امروز دیگر بر در خانه سینما سنگینی نمی‌کنند.