تيترآنلاين - وقتي گراني به لباس روحانيت مي‌رسد

منحصر کردن نقش روحانيت به زندگي معنوي مردم و تلاش براي سعادت اخروي آنان امکان‌پذير نيست

گراني‌هاي اخير ميوه، گوشت، مرغ و لبنيات به”لباس روحانيت» هم رسيد. در کنار اخبار و گزارش‌هايي که هرروزه از افزايش قيمت خوراک، پوشاک و مسکن منتشر مي‌شود، روز گذشته خبري نيز از گران شدن لباس روحانيت منتشر شد تا بهانه‌اي شود براي بررسي عملکرد روحانيت درباره معضل گراني در کشور.

اگرچه در چند روز گذشته برخي از مراجع تقليد به صراحت از گراني موجود در کشور انتقاد کرده‌ و بخشي از رسالت روحانيت را در اين باره ايفا کرده‌اند اما به نظر مي‌رسد در اين زمينه، مي‌توان کم‌کاري‌هاي زيادي را از سوي اين قشر تأثيرگذار مشاهده کرد.

در طي ساليان گذشته بارها تصاويري از حضور روحانيون کشور در تجمعات اعتراضي پيرامون مسائل مختلف داخلي و خارجي منتشر شده‌است. گاهي روحاني جواني در اعتراض به زمين‌خواري و بي‌قانوني در منطقه‌اي از کشور به شهرتي مي‌رسد.

زماني نيز، روحاني ديگري با تابلويي در دست از وزارت ارشاد مي‌خواهد که فلان فيلم را به دليل آنچه که تمسخر ارزشهاي انقلاب و نظام مي‌داند، از پرده سينماهاي کشور پايين بياورد.

گاهي نيز روحانيوني به ميان مردم معترض به سياست‌هاي وزارت خارجه درباره نحوه ارتباط با کشورهايي چون انگليس، عربستان، بحرين و... آمده‌اند و با سخنان خود راهپيمايان را تحريک و تشجيع کرده‌‌اند. زماني نيز گسترش بدحجابي و عدم توجه دولت به آن، انگيزه‌اي براي تجمع و انتقاد روحانيون مي‌شود.

بر اين فهرست مي‌توان افزود اما هنوز ديده نشده‌است که روحانيت در اعتراض به مسائلي چون معيشت، اقتصاد و يا بيکاري به ميدان بيايد و پلاکارد به دست بگيرد. اين در حالي است که فراگيري اين مشکلات و اهميت آنها کمتر از موارد مطرح شده، نيست. در بيان چرايي اين موضوع مي‌توان در چند منظر از نگاه روحانيت به قضيه نگريست.

1- ممکن است روحانيت موجود در کشور اين گراني را نبيند و يا آن را مانند مردم عادي لمس ‌نکند. اين تصور البته متعلق به کساني است که روحانيت را از برکت نظام جمهوري اسلامي، صاحب رفاه نسبي مي‌بينند. از اين منظر، روحانيون در سالهاي پس از انقلاب با قرار گرفتن در مناصب حکومتي از حقوق و مزاياي آن استفاده کرده و آنچنان که شايسته يک روحاني است، با مردم زمانه‌شان همدردي نمي‌کنند. چنين برداشتي از رابطه روحانيت و مردم، بر اين باور است؛ روحانيوني که قبل از انقلاب در مساجد و تکايا، پناهگاه مردم و مشکلات آنان بوده‌اند با حضور در مسندهاي دولتي و حکومتي از نيازهاي مردم بي‌اطلاعند. اگرچه روحانيون بسياري نيز وجود دارند که در مشکلات معيشت با مردم شريکند.

2- ممکن است قرائتي ديگر از وظيفه روحانيت چنين باشد که در ميان اين همه انحراف از ارزش‌هاي انقلاب، گسترش بدحجابي و بالا رفتن آمار فحشا و يا آزار و اذيت مسلمانان در سرزمين‌هاي فلسطين، بحرين و کشورهاي غربي، سخن گفتن از”گراني” دون شأن رسالت روحانيتي است که متولي امور معنوي و اخروي مردم است نه نيازهاي نازل و دنيوي‌شان(!)اين در حالي است که يکي از تأکيدات مهم بزرگان دين،”تأمين دنياي مردم براي رسيدن به سعادت اخروي است.” بارها اين آموزه مذهبي مسلمانان از زبان روحانيون شنيده شده‌است که”هرگاه فقر از در وارد شود، ايمان از پنجره خارج مي‌شود.”

3- تلقي ديگري که مانع اعتراض روحانيت به اين موضوع شده، شايد اين باشد که اعتراض به وضع معيشتي مردم اشاره مستقيم به ضعف نظام است. اين درحالي است که وزارت خارجه همين نظام، وزارت ارشاد همين نظام و متوليان بخش‌هاي ديگر به راحتي مورد انتقاد قرار مي‌گيرند و بوي”تضعيف نظام” به مشام نمي‌رسد. بر اساس اين تلقي، گويي مهمترين رسالت نظام جمهوري اسلامي بهبود وضع معيشت مردم بوده‌است و روحانيت نبايد خود به اين موضوع دامن بزند.

شايد تلقي‌هاي ديگري نيز در اين رابطه مطرح باشد اما هرچه هست، سکوت روحانيت در اين باره همه اين برداشت‌ها را تقويت مي‌کند و اين نه به نفع روحانيت شيعه است که همواره خود را حامي مردم مي‌داند و نه به نفع نظامي است که روحانيت، خود را سهامدار بزرگ آن مي‌داند.

منحصر کردن نقش روحانيت به زندگي معنوي مردم و تلاش براي سعادت اخروي آنان امکان‌پذير نيست چرا که مردم حضور روحانيت را حتي در معاونت انفورماتيک يک اداره دولتي مشاهده کرده‌اند، بنابراين کناره‌گيري آنان را از رسالت سنتي خود نمي‌پذيرند.

به نظر مي‌رسد انفعال و سکوت در اين عرصه از روحانيوني که براي مقابله با جناح مقابل خود در عرصه سياست، حتي کفن مي‌پوشند و غسل شهادت مي‌کنند، نه تنها متناسب با برداشت سنتي از نقش حمايتگرانه روحانيت نيست که شأن اين نهاد بزرگ مذهبي را نيز فداي ملاحظات غيرقابل قبول مي‌کند.