تيترآنلاين - تهرانی‌ها مضطرب‌ترین مردم کشور

با وجود این رشد سریع و گسترش بیماری‌های روانی چرا مسئولان و سیاست‌گذاران نسبت به بیماری‌ها و اختلالات روانی بی‌توجهند؟

روند شیوع علائم روانی در شهر تهران طی سال‌های 1378 تا 1390 با 38‌درصد رشد مواجه است. در عین حال شيوع اختلال روانی در تهران نیز 5/39‌درصد است. با وجود این رشد سریع و گسترش بیماری‌های روانی چرا مسئولان و سیاست‌گذاران نسبت به بیماری‌ها و اختلالات روانی بی‌توجهند؟ چرا سازمان‌های بیمه‌گر به اندازه بیماری‌های جسمانی به بیماری‌ها و اختلالات روانی توجه نمی‌کنند؟ چرا جامعه و بخشی از مسئولان همچنان برچسب و انگ‌زنی‌هایی نسبت به بیماری‌های روانی دارند؟ چه عواملی شیوع اختلالات روانی را در جامعه و به‌ویژه در کلانشهر تهران افزایش داده است؟ چه اتفاقی افتاده که براساس آمارها، تهرانی‌ها از میانگین کشور اضطراب بیشتری دارند و مصرف داروهای ضد اضطراب در میان آن‌ها به مرحله هشدار رسیده است؟ آیا رسانه‌ها با انتشار این آمار نگران‌کننده سیاه‌نمایی می‌کنند یا قصد بیان واقعیت را دارند؟ آیا اساسا روزنامه‌نگاران، سیاهی‌ها را باید نادیده بگیرند یا چگونه باید با ارائه واقعیت، مردم را دچار یأس و ناامیدی نکنند؟ اینها سوالاتی است که پاسخ‌هایش در سومین همایش سلامت روان و رسانه توسط روانپزشکان، مسئولان وزارت بهداشت و استادان روزنامه‌نگاری داده شد. در همایشی که صبح دیروز سه‌شنبه در فرهنگسرای رسانه توسط کرسی یونسکو در حوزه سلامت برگزار شد، مصطفی معین، رییس کرسی یونسکو در آموزش سلامت روان، احمدعلی نوربالا، استاد روانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران و عباسعلی ناصحی، مدیرکل دفتر سلامت روان وزارت بهداشت به عنوان سخنرانان این همایش هر کدام بعدی از ابعاد اختلالات روانی و هزینه‌هایی را که کشور از این اختلالات متحمل می‌شود، بیان کردند. همچنین در دو پنل جداگانه نقش رسانه‌ها در چگونگی انعکاس اخبار مربوط به سلامت روان بررسی شد.

هدفمندی یارانه‌ها، تحریم‌ها مخرب سلامت روان
«نمی‌توانم نگرانی‌ام را از شیوع نسبتا بالای هیجان غم و اندوه و خشم و غضب و نیز کمرنگ بودن هیجان نشاط و شادابی، حالت تشویش و نگرانی مستمر، شرایط غیرقابل پیش‌بینی جامعه، حرمت‌شکنی‌های پی‌درپی، مشکلات اقتصادی ناپیدا، نبودن احساس امنیت و آزادی، نبودن رضایت از زندگی، احساس بی‌عدالتی ذهنی، رانندگی ناامن، بی‌اخلاقی، قانون‌گریزی و عدم نظارت‌پذیری، اصل و فرع شدن مسائل و... را در فضای سیاسی و اجتماعی جامعه نادیده بگیرم و احتمالا این عوامل و سایر مولفه‌های اجتماعی با افزایش بار اختلالات روانی و به‌خصوص سوءمصرف مواد در جامعه ما بی‌ارتباط نیست.»نوربالا با گفتن این حرف‌ها و نشان دادن نتایج آمارهای شیوع اختلالات روانی در سطح جهان و نیز ایران در اسلایدهای رنگی، شناخت اهمیت اختلالات روانی را نشان می‌دهد.
وی بخشی از صحبت‌هایش نیز به شرایط کنونی ایران ربط دارد: «ناپایداری نظام اقتصادی و عدم ثبات پول ناشی از تحریم‌ها و هدفمند کردن یارانه‌ها، حوادث بعد از انتخابات و دمیدن هیجان خشم و غم در جامعه از هر نوع رسانه و تریبون، روابط غیراخلاقی و قانون‌گریزی و اشاعه روحیه یأس و نا امیدی، مخرب سلامت روان جامعه است.»
همچنین نوربالا ترافیک سردرگم، آلودگی فزاینده هوا و جمعیت روزافزون شهر تهران را مکمل و موید سیر صعود اختلال سلامت روان در کلانشهر تهران عنوان می‌کند. به گفته وی از 10 بیماری معلولیت‌زا پنج بیماری به بیماری‌های روانی ربط دارد که افسردگی بیش از بقیه موارد بر آن تاثیرگذار است. نوربالا با ارائه گزارشی از سال 2000 که بیماری‌ها را تا سال 2020 پیش‌بینی کرده است، می‌گوید: «اختلال افسردگی از رتبه چهار به رتبه دو، خشونت از 19 به 12، حوادث رانندگی از 9 به رتبه سه، عوارض ناشی از جنگ از 16 به هشت، صدمه به خود از 17 به 14 افزایش یافته که حاکی از توجه به سلامت روان در سال‌های آینده است.»همچنین گزارشی پیش‌بینی کرده است که تا سال 2030 اختلالات افسردگی اساسی از رتبه چهار به دو بعد از بیماری ایدز در کشورهای در حال توسعه برسد و حوادث رانندگی از هشت تا چهار، خشونت از 15 به 13 و دیابت که یک بیماری روان‌تنی است از 20 به 11 افزایش می‌یابد که بیانگر وجود جهانی ناامن‌تر از نظر بیماری‌های روانی خواهد بود.

اختصاص5درصدی درآمد ناخالص ملی به بهداشت و درمان
«اگر پنج‌درصد از درآمد ناخالص ملی در حوزه بهداشت و درمان صرف می‌شود کار بزرگی نیست بلکه ننگ است. کشورهای دیگر تا 20‌درصد از درآمد ناخالص ملی را صرف این نعمت اساسی می‌کنند.» مصطفی معین، رییس کرسی یونسکو در حوزه سلامت نیز در حالی این سخنان را می‌گوید که سهم بودجه روان نیز از کل بودجه سلامت سه‌درصد است. او می‌افزاید: «من به عنوان یک پزشک دعا می‌کنم که فردی بیمار نشود و سر و کارش به ما پزشکان و بیمارستان‌ها نیفتد، زیرا اخلاق پزشکی ما خوب نیست و این‌ها واقعیت‌هایی است که حتی بیانش ضرررسان است.»
رییس کرسی یونسکو در آموزش سلامت روان می‌گوید: «باید اعتراف کنیم اخلاق ما پزشکان با مردم خوب نیست و باید دعا کنیم سر و کار مردم به ما پزشکان و بیمارستان‌ها نیفتد.»معین رواج فردگرایی و انواع تبعیض‌ها در جامعه و استرس‌های شغلی، بیکاری و ناپایداری‌های سریع کنونی در کشور را مورد انتقاد قرار می‌دهد. او سبک زندگی ناسالم از مصرف موادمخدر گرفته تا رژیم غذایی نامناسب و نقص حریم خصوصی را از جمله عواملی قلمداد می‌کند که باعث ایجاد فضای خشونت‌بار در جامعه شده که آن را حتی در ترافیک‌های روزمره، ساعت‌های اداری و خانواده‌ها شاهد هستیم. به گفته او ناآگاهی، خودباختگی و تقلید از فرهنگ بیگانه همچنین سوءاستفاده از دین عواملي است که امنیت جامعه را به خطر انداخته و آسیب‌های اجتماعی را افزایش می‌دهد. ناتوانی در پرداخت هزینه‌های درمان نیمی از مبتلایان را از درمان منصرف می‌کند. عباسعلی ناصحی به عنوان یکی دیگر از سخنرانان این همایش برخی از آمار رسمی شیوع اختلالات روانی را ذکر می‌کند، این‌که طبق آخرین تحقیقات انجام شده در سال 89 و 90 حدود 6/23‌درصد افراد 15 تا 64 سال کشور که 12‌میلیون نفر می‌شوند، دچار اختلالات روانی هستند؛ از میان آن‌ها 82‌درصد خدمات مناسب درمانی دریافت نمی‌کنند و تنها 18‌درصد بیماران روانپزشکی در طول یک سال حداقل خدمات را دریافت می‌کنند. 6/49‌درصد افراد علت مراجعه نکردن خود را مشکل در پرداخت هزینه و 6/26 درصد نداشتن بیمه عنوان کرده اند. وی نسبت بیماران روانپزشکی را که برای دریافت خدمات به مراکز درمانی مراجعه می‌کنند، 44‌درصد بیماران عنوان و تاکید می‌کند که 56‌درصد از بیماران هیچ‌گونه خدماتی دریافت نمی‌کنند. چهاردرصد بیماران نیز کسانی هستند که خدمات مناسب نمی‌گیرند، گاهی داروی خود را مصرف نکرده و از ادامه درمان منصرف می‌شوند.
مدیرکل دفتر سلامت روان وزارت بهداشت در مورد هزینه بستری در بخش‌های روانپزشکی می‌گوید: «افرادی که یک تا سه مورد در سال در بخش‌های روانپزشکی بستری شده و همچنین بیماران روانی که در بخش‌های جسمی بستری شدند، یک تا سه بار در سال گزارش شده‌ است.»
مدیرکل دفتر سلامت روان وزارت بهداشت می‌گوید: «هزینه بستری که از جیب مردم پرداخت شده است، در یک نوبت بستری 203‌هزار تومان برآورد شده که 82‌درصد آن هزینه پزشکی و 18‌درصد هزینه غیرپزشکی بوده است.»
به گفته وی هزینه بستری بخش‌های غیرروانپزشکی در بخش جسمی حدود 540‌هزار تومان بوده که 7/2برابر هزینه‌های روانپزشکی است، بنابراین تصور این‌که بیمار روانپزشکی در زمان بستری هزینه بیشتری را به نظام سلامت تحمیل می‌کند، اشتباه است. وی ادامه می‌دهد: «219‌هزار تومان میانگین هزینه بستری بیماران روانپزشکی در یک سال است و 600‌هزار تومان میانگین این هزینه در بخش غیرروانپزشکی است. در واقع مجموع میانگین هزینه‌ای که یک فرد در سال پرداخت می‌کند، 821‌هزار تومان است.»وی با تاکید بر این‌که هرچه سرمایه‌گذاری در حوزه اختلالات روانی بیشتر شود، سود بیشتری نصیب سازمان‌های بیمه می‌شود، می‌افزاید: «هزینه یک نوبت خدمات سرپایی 38‌هزار تومان می‌شود و این در حالی است که هزینه‌های قضایی و انتظامی که بیماران روانپزشکی در سال پرداخت می‌کنند، 25‌برابر بیماران عادی است بنابراین مشکلات قضایی این افراد بسیار زیاد است.»مدیرکل دفتر سلامت روان وزارت بهداشت میانگین هزینه مستقیم بیماران روانپزشکی در بخش جسمی و غیرپزشکی را 749‌هزار تومان برآورد کرد که یک‌سوم سرانه درمان است و این بیانگر نزدیک شدن بیماران روانپزشکی به خط فقر است. ناصحی همچنین در مورد خسارت‌هایی که اختلالات روانپزشکی به زندگی فردی و اجتماعی فرد مبتلا وارد می‌کند، می‌گوید: «میزان اشتغال این افراد 5/33‌درصد، میانگین درآمد روزانه 171‌هزار ریال و غیبت از کار این افراد 5/24روز درماه است. میزان بیکاری در گروه بیماران روانپزشکی 6/1برابر گروه غیربیماران است و میزان ازکارافتادگی این بیماران 5/3برابر بیماران عادی است.»