تيترآنلاين - ضعف ديپلماسي ايران در بهره برداري از پرونده جنگ مردم ليبي با سرهنگ ديوانه

ضعف ديپلماسي ايران در بهره برداري از پرونده جنگ مردم ليبي با سرهنگ ديوانه

در حالي که پرچم ايالا ت متحده، فرانسه و چند کشور ديگر به همراه قطر در خيابان هاي بنغازي به اهتزاز درآمد; از تحرک قابل اعتناي ديپلمات هاي ايراني خبري نبود.

تيترآنلاين - «خاورميانه و شمال آفريقا همچنان صحنه خلق حماسه هاي خونين مردم خسته از فساد و خفقان ديکتاتورهاي عربي است.

هرچه زمان مي گذرد ديکتاتورهاي بيشتري به کابوس انتفاضه خشم مبتلا مي شوند و عرصه قدرت نمايي آنها کوچک و کوچک تر مي شود.

در تونس و مصر که مردم توانستند سلسله شوم فراعنه را منهدم کنند همچنان ايستادگي براي صيانت از آرمان هاي مردم و عقب راندن کساني که براي چپاول سرمايه هاي ملي دندان گرد کرده اند ادامه دارد.

و اما قذافي!سرهنگ ديوانه اي که با جنون غيرقابل وصف بايد نامش را در کتاب گينس به سبب رکورد قتل و تجاوز به مردم ثبت کرد امروز خود را زيرگيوتين خشم مردمي مي بيند که روزگاري قدرت آنها را به تمسخر مي گرفت.

رسانه هاي دنيا روايت مي کنند شکوه وعظمت انسان هاي دست از جان شسته را براي آزادي ميهن و موج سواري غرب با حملات جنگنده هاي ناتو که به مواضع قذافي يورش مي برند.

مي توان با قاطعيت گفت، ديپلماسي ايران در پرونده جنگ مردم ليبي با سرهنگ ديوانه نتوانست از آن بهره برداري کند.

در حالي که پرچم ايالا ت متحده، فرانسه و چند کشور ديگر به همراه قطر در خيابان هاي بنغازي به اهتزاز درآمد; از تحرک قابل اعتناي ديپلمات هاي ايراني خبري نبود.

قطر کميته مردمي انقلاب را در بنغازي به رسميت شناخت و پرچم 3 رنگ نيروهاي مردمي را در دوحه برافراشت تا با توجه به نياز مالي مردم ليبي به پول براي تجهيزات نظامي با آنها وارد معامله نفتي شود و ترکيه نيز پذيراي تعدادي از مجروحان شهر مصراته شد تا وجهه تخريب شده خود را نزد مردم ليبي ترميم کند.

به راستي چه موضوعي باعث شده است که ايران اسلامي به رغم تمام مشکلاتي که با حکومت قذافي دارد هنوز برخوردار از پرچم 3 رنگ مردم ليبي در تهران نباشد؟!

در کنار موج رسانه اي که حوادث ليبي را پوشش مي دهد تا خاطره حملا ت غرب عليه ديوانه اي ديگر به نام صدام حسين در ذهنها زنده شود; کشورهاي حاشيه خليج فارس شاهد رسيدن سونامي دموکراسي خواهانه خشم مردم است.

اما کمتر شبکه اي است که به آن بپردازد و از قتل عام مردم بحرين سخن به ميان آورد.

حکومت آل خليفه ابتدا سعي کرد شعله جنگ شيعه و سني و اختلا فات داخلي را به جان مردم اندازد که تقريبا شکست خورد و در مقابل عده معترضين افزوده شد.

ارتش با گلوله هاي جنگي در مقابل مردم غير نظامي صفآرايي کردند تا ميدان لولو به مرواريد خونين تبديل شد.

تاريخ ثابت کرده است; زماني که يک ملت جان به لب شود از خفقان حکومت هاي مفسد ديگر هيچ چيز و هيچ کس جلودار آن نيست.

اين قانون نه مرز مي شناسد و نه مليت گرچه بسته به اقتضائات فرهنگي و قوميتي زمان شعله ور شدن آن متفاوت است.

مردم بحرين ابتدا خواهان اصلا حات دموکراتيک بودندکه با پاسخ خشن چکمه پوشان آل خليفه مواجه گشتند و امروز ديگر هيچ چيز جلودار آنها نيست.

نيروهايي بيگانه وارد عمل شدند رخدادي که ياد حکومت شوروي براي مقابله با حرکت هاي اعتراضي در کشورهاي بلوک شرق را زنده مي کرد.

واقعيت آن است که ديکتاتورها همچون گروهي خرمگس که همواره تشنه شيريني هستند گرد شيريني سياه خاورميانه جمع شده اند و از هر نسيمي به وحشت مي افتند. خرمگس ها به هر جمعيتي که قصد دور کردن آنها را داشته باشند يورش مي برند تا دليلي باشد بر قساوت قلب آنها.

شوراي همکاري خليج فارس در واکنش به تحرکات ديپلماتيک تهران بياينه صادر مي کند و براي ايران اسلا مي رجز مي خواند خرمگس را چه به وزوز براي مردان سرزمين پارس؟! جالب اينجاست که ايران متهم مي شود در کويت شبکه جاسوسي راه اندازي کرده و اخبار ضد و نقيض منتشر مي شود تا اذهان عمومي در اين کشور و منطقه عليه ايران تحريک شود.

ايران فطرتا با عموم کشورهاي حوزه خليج فارس و به خصوص عربستان داراي روابط صميمي است. مرز مشترک و مواضع نزديک هم هر عقل سليمي را تشويق مي کند به داشتن روابط گسترده و گرم; پس چگونه مي شود که اين موضوع زير پا گذاشته مي شود و تنش ها اين گونه بالا مي گيرد. اولا اين موضوع که برخي از روابط گسترده کشورهاي منطقه ناخرسند مي شوند واقعيت تلخ جامعه همسايه ايران اسلا مي است که آنها را وادار به کارشکني و تفرقه افکني مي کند.

در وهله دوم ديکتاتورها اغلب در طول يک قرن گذشته وجود يک دشمن خارجي حتي دشمن فرضي را ضامن بقاي خود به عنوان يک حربه به کار بردند; امروز نيز با توسل به دشمن فرضي به نام ايران فرار رو به جلو را در دستور کار خود قرار داده اند تا نگاه ها را به ايران منحرف کنند. در کنار تحولا ت خوب دموکراتيک خاورميانه، سوريه نيز شاهد بروز اعتراضاتي بوده است که به رويارويي موافقان و مخالفان بشار اسد تبديل شد. اگر حکومت دمشق راه ديگر حکومت هاي عرب منطقه را در پيش بگيرد و به خشونت متوسل شود تنها ميزان خواسته هاي مردم را بالا مي برد و چالش جدي براي خود ايجاد خواهد کرد.