ما در جامعه اسلامي خود، درپي چه نوع حجاب و چادري هستيم؟

آن چادر كه به اجبار براي ورود به يك محيط اداري یا اجراي یک برنامه تلویزیونی و بازی در یک فیلم برسر گذاشته مي‌شود يا چادري كه رضاشاه هم نتواند به زور از سر زنان بردارد؟

تيترآنلاين - محمدعلي زم، تهيه‌كننده فيلم “دموكراسي تو روز روشن” در گفتگويي با ايلنا كارنامه اخلاق در جامعه اجتماعي ايران را نيز تحليل و نقد كرده است.وي در بخش هايي از سخنان خود گفت:

فرض كنيد كه مي‌خواهيم فرزندمان را نمازخوان تربيت كنيم! در اين مسير براساس دريافتي كه از اوليا دين و آموزه‌هاي آنان داریم، رفتارها متفاوت است.
 
اين خيلي مهم است كه اوليا براي نمازخوان‌ كردن فرزندانشان چقدر از اجبار و چقدر از ارشاد و چه مقدار از روش‌های و تربيتي استفاده کرده‌اند؟! 

پدری كه فهمش از دين فهم دستوري است، فرزندش را با اجبار، برای نماز صبح از خواب بيدار مي‌كند و این نماز دستوری و اجباری، نماز انگیزشی نیست، روزی که پدر و این اجبار نباشد؛ این نماز هم نخواهد بود. نماز ارشادی؛ نماز ناصحانه است که با توصیه و نصیحت خوانده می‌شود و چون واکنش انسان دربرابر نصیحت و نصیحت‌کننده همیشه یکسان نیست؛ نماز مخلوق نصیحت‌شنونده هم متفاوت است اما نمازی که با کارکرد تربیتی همراه باشد آمیخته با آگاهی و افزایش توانایی درونی انسان متولد می‌گردد. این شیوه که به‌زعم همگان بسیار دشوار است، تنها نماز ماندگاری است که موسمی نیست و نمازگزار را پیش از نماز خواندن با روح، معنا و باطن نماز آشنا می‌کند. 

درباره برخوردهاي امروزي درمقابل بدحجابي هم ما باید به این سه شیوه توجه داشته باشیم در این مساله اجتماعی شیوه سوم را انتخاب می‌کردیم كه دختران و زنان خودشان انگيزه عفاف و حجاب پیدا کنند. عفاف مقدمه حجاب است تا فرد ازنظر درونی به عفاف نرسیده باشد؛ نمی‌تواند جلوه ظاهری خود را با حجاب بپوشاند رسیدن به عفاف تربیت می‌خواهد و عفاف با قانون، اجبار، جریمه، ممانعت از ورود به دانشگاه و ادارات به‌دست نمی‌آید. 

اماکنی اداری نظیر دادسراها سالهاست که از ورود خانم‌های بی چادر جلوگیری می‌کنند اما خانم‌های بی‌چادر وقتی به چند قدمی آنجا می‌رسند چادر را از کیفشان بیرون می‌آورند و وقتی از آنجا بیرون می‌آیند چادر داخل کیف می‌کنند!! خب اگر ازنظر متولیان فرهنگی؛ ناصحان شرعی و آمران معروف این دوگانگی خوبست می‌توان این شیوه را تسری داد!! 

سئوال من اين است كه ما در جامعه اسلامي خود، درپي چه نوع حجاب و چادري هستيم؟ آن چادر كه به اجبار براي ورود به يك محيط اداري یا اجراي یک برنامه تلویزیونی و بازی در یک فیلم برسر گذاشته مي‌شود يا چادري كه رضاشاه هم نتواند به زور از سر زنان بردارد؟ 

چادر اول؛ يك چادر دستوري است كه قطعا درمقابل اين اجبار، جامعه واكنش نشان داده و درپی ناکارآمدی این شیوه؛ متاسفانه شیوه دوم که شیوه ارشادی و ناصحانه است هم از کارآیی افتاده است تنها راه درپیش روی جامعه اسلامی بهره‌گیری از شیوه تربیت دینی است که بسیار حوصله می‌خواهد و راهکارهای متفاوت و انگیزشی تاثیر رفتار مادرانی که یک روز برای انجام کارهای اداری با چادر از خانه خارج می‌شوند و بقیه ایام را با بدحجابی از خانه بیرون می‌روند و بر تربیت فرزندان آنها چیست؟ این دوگانگی در رفتار مادران چه تاثیرات سویی را در رفتار فرزندان آنها درپی خواهد داشت؟ 

آیا عامل بدآموزي و ابزاری کردن حجاب و ... در نزد کودکان نخواهد شد؟ اين دوگانگي‌ها يك نوع دروغ رفتاري است که عامل فروریزی ثبات شخصیت است، دروغ كه تنها زباني نيست! 

تاثيرات منفي شيوع اين دوگانگي‌هاي رفتاري در جامعه و اينكه چه هزينه‌هاي كلاني بر جامعه تحميل مي‌کند، آنقدر گسترده است كه ارزش دارد مسئولان برای ریشه‌یابی و بررسی آثار سوء آن عمده وقت خود را مصروف آن سازند و همه بدنه علمی دانشگاهها و رشته‌های پژوهشگری اجتماعی و روانشناسی و ... برای رسیدن به یک راهکار جایگزین تربیتی بسیج کنند.