نامه يک مادر خانه دار به رئيس جمهور
ابتدا اين نامه را بخوانيد.
آقاي رئيس جمهور محترم سلام

من يک زن ايراني ام. يک زن مسلمان ايراني. نه معني راست و چپ را مي فهمم و نه کاري به آبي و سبز و قرمز دارم. اصلا اهل سياست نيستم. من يک زن و يک مادرم که مانند همه زن ها و مادرهاي ديگر بايد چرخ زندگي ام را بچرخانم. آقاي رئيس جمهور روزي که شما پا در ميدان رقابت گذاشتيد و شعار عدالت و دفاع از محرومان را سر داديد نور اميدي در دلمان روشن شد که پس از سال ها جنگ و دوران سازندگي بتوانيد اندکي از مشکلاتمان را کاهش دهيد روزي که حرف از هدفمندي يارانه ها شد و بر اين تصميم خود اصرار مي کرديد زيرا معتقد بوديد که با نقدي شدن يارانه ها اين پول به طور مساوي و بين همه تقسيم خواهد شد. با خود گفتيم ما که خانه هاي چند هزارمتري ، ويلا ، استخر و جکوزي نداريم که پول مصرف انرژي مان سر از ناکجاآباد درآورد. مانند آدم هاي پولدار چند تا، چندتا، ماشين چند صدميليوني هم نداريم که غصه بنزين آن را بخوريم پس حتما از پول يارانه ها چيزي برايمان مي ماند تا اندکي از چاله هاي زندگي مان را با آن پرکنيم و چه نقشه هايي که براي اين يارانه ها نکشيديم. اما با برداشتن يارانه ها و آزاد شدن قيمت ها آن قدر همه چيز گران شد که وجود اين پول اصلا در زندگي ما احساس نمي شود حتي اگر آن مبلغي را که بر کالاها و اجناس افزوده شده حساب کنيم مي بينيم که از پول يارانه ها نيز بيشتر است. من اقتصاددان نيستم و معني رشد اقتصادي و تورم تک رقمي را هم نمي فهمم اما مي بينم که قيمت گوشت آنقدر زياد شده که بايد به طور کلي از صفحه زندگي مان حذف کنيم بايد به بچه هايمان آموزش دهيم که ديگر از ما ميوه نخواهند زيرا قيمت آن با پول جيب ما جور در نمي آيد و در بعضي موارد اجناس حتي تا صددرصد هم گران شده اند.آقاي رئيس جمهور گراني هاي بي حد و حصر کمر مردم را شکسته است. اجاره هاي بالا داد مردم را درآورده است. قبل از هدفمندي يارانه ها بارها گفتيد که با اجراي اين قانون سفره هاي قشر محروم جامعه رنگين تر خواهد شد اما چيزي