به نام ايران به كام تركيه و عراق

من شخصا بخيل نيستم اگر سلطان زنگبار و پادشاه گينه‌بيسائو هم به واسطه تلاش واسطه‌شدن ميان ايران و غرب امتيازاتي براي خودشان دست و پا كنند. اتفاقا نيز رضايت دارم كه چيزي ‌گير آنها بيايد تا روس‌ها

ظرف يك دهه گذشته تركيه از كشوري كشاورزي در مرز آسيا به تدريج به يك قدرت منطقه‌اي، يك شريك و متحد جدي براي غرب و آمريكا در منطقه مهم و استراتژيك خاورميانه بدل شده است. در اينكه بخشي از جايگاهي كه ترك‌ها پيدا كرده‌اند مرهون تدابير اقتصادي تورگوت اوزال و اتخاذ استراتژي اقتصاد آزاد است، كمتر مي‌توان ترديدي داشت. اتفاقا در اينكه بخش ديگري از جايگاهي كه تركيه پيدا كرده مرهون سياست‌هاي سنجيده و واقع‌بينانه و در عين حال سودمند به حال منافع ملي آن كشور در سايه مديريت سياسي و منطقه‌اي اسلام‌گرايان است هم ترديدي نيست اما هيچ‌كس نمي‌تواند منكر نقش ايران در جايگاهي كه امروز تركيه در عرصه بين‌المللي و منطقه‌اي پيدا كرده، شود.

مشكلات و مسايلي كه غرب در ارتباط با ايران دارد را ترك‌ها به زبان بي‌زباني مي‌گويند كه برايتان حل و فصل مي‌كنيم يا دست‌كم آشكارا به غرب‌ها مي‌گويد كه بگذاريد من با ايران صحبت مي‌كنم. بالاخره هرچه باشد ما زبان يكديگر را بهتر مي‌فهميم. همين باعث شده تا تركيه از يك كشور دست‌چندم به يك بازيگر مهم منطقه‌اي بدل شود.

در بسياري از پروژه‌هاي سازندگي در افغانستان، ترك‌ها هستند؛ در تاجيكستان، آسياي مركزي، جمهوري آذربايجان، عراق و اخيرا هم در سوريه. ترك‌ها هم همانند روس‌ها هم ما را دارند، هم آمريكا و اروپا را. نه ما را فداي غرب مي‌كنند و نه منافع و مصالح گسترده‌اي كه با غرب دارند را فداي ما. حدس‌‌مان از جايگاهي كه تركيه از سر صدقه مرافعه ما با غرب به آن رسيده تمام نشده بود كه حالا شاهد هستيم عراقي‌ها هم دست‌كم از بابت گرفتن كره از آب مرافعه ما با غرب دارند، پا جاي پاي برادر بزرگ‌شان تركيه مي‌گذارند.

هفته پيش هم رييس‌جمهور عراق برادرانه، از جانب رييس‌جمهور آمريكا پيام آورد و واسطه شد؛ هم وزير نفت عراق درخصوص بستن يا نبستن تنگه هرمز از سوي غرب و ديگران واسطه شد. من شخصا بخيل نيستم اگر سلطان زنگبار و پادشاه گينه‌بيسائو هم به واسطه تلاش واسطه‌شدن ميان ايران و غرب امتيازاتي براي خودشان دست و پا كنند. اتفاقا نيز رضايت دارم كه چيزي ‌گير آنها بيايد تا روس‌ها. اما درخصوص عراق موضوع از چند جهت اهميت پيدا مي‌كند. يكي از اتهامات غرب ظرف چند ساله اخير آن بوده كه ايران دارد در منطقه يك «هلال شيعي» ايجاد مي‌كند: هلال تهران - بغداد – دمشق – بيروت.

بسياري از جمله سعودي‌ها، اردني‌ها و رژيم‌هاي عربي ديگري اين نظريه را جدي گرفته‌اند و به ايران به چشم پيشقراول خيزش شيعيان منطقه مي‌نگرند. حركت عراق در نزديك‌شدن به آمريكا و غرب در سايه وساطت با ايران دست‌كم «هلال شيعي» را با علامت سوال‌هايي روبه‌رو مي‌كند. اما مساله اصلي‌تر همچنان سر جاي خودش باقي مي‌ماند: چند كشور ديگر قرار است كه از آب مرافعه ما با غرب كره بگيرند؟

مرجع : شرق