سرويس‌هاي بهداشتي؛‌ معضل گردشگران ايراني و خارجي

سرويس بهداشتي مسأله‌اي است که گريبانگير گردشگر داخلي و خارجي شده و جز در برخي نقاط محدود که با سرمايه‌گذاري بخش خصوصي اقداماتي صورت گرفته، شاهد حرکت ديگري نبوده‌ايم.

در حالي که مسئولان گردشگري نويد توسعه اين صنعت را مي‌دهند، از وضعيت سرويس‌هاي بهداشتي به عنوان يکي از ضروري‌ترين نيازهاي گردشگران غفلت مي‌ورزند. گويا متوليان تنها ساخت سرويس‌هاي جديد را راه‌حل اين معضل مي‌دانند، فارغ از آن که نگهداري مهم‌تر است.

به گزارش خبرگزاري ميراث فرهنگي، رونق بازار گردشگري بستگي به عوامل بسيار دارد از آن جمله مي‌توان به زيرساخت‌ها اشاره کرد،‌ چرا که وجود جاذبه‌هاي تاريخي و طبيعي به تنهايي نمي‌تواند زمينه جذب گردشگر و فعال‌سازي اين بازار را به پديد آورد. به طور قطع و يقين مسافران نيازمند محلي مناسب براي اقامت،‌ وسيله نقليه‌‌ راحتي براي تردد و غذاخوري‌هاي پاکيزه و بهداشتي هستند.

در ايران شهرهاي بزرگ و کوچک با هم تفاوت دارند‌؛‌ به عنوان مثال در شهرهاي توريستي مانند اصفهان و شيراز هتل‌هاي متعددي با درجه‌هاي مختلف و متناسب با نياز و توان اقتصادي هر مسافري وجود دارد اما جايي مانند چهارمحال و بختياري با تعداد زيادي جاذبه گردشگري از محل اقامت مناسبي برخوردار نيست.

صرف نظر از تمام امکانات، مسأله‌اي که در تمام شهرها و مناطق و راه‌هاي دسترسي ديده مي‌شود و خيلي کم به آن توجه شده،‌ سرويس‌هاي بهداشتي هستند. سرويس بهداشتي مسأله‌اي است که گريبانگير گردشگر داخلي و خارجي شده و جز در برخي نقاط محدود که با سرمايه‌گذاري بخش خصوصي اقداماتي صورت گرفته، شاهد حرکت ديگري نبوده‌ايم.

شاهد اين مدعا سخنان دو گردشگر استراليايي است که سال جاري به ايران سفر کرده و پس از سفر هوايي به کرمانشاه،‌ بقيه سفر را زميني طي کردند. آن‌ها از کرمانشاه به اهواز،‌ شيراز، يزد و اصفهان رفته و از آنجا به تهران بازگشتند و در تمام طول راه با مشکل توالت همراه بودند.

کاترين فاکس به عنوان يکي از نکات جالب سفر گفت: «هنگامي که به هتل چهار ستاره‌ در کرمانشاه رفتيم،‌ مسئول آن گفت سرويس بهداشتي اتاق کار نمي‌کند. وقتي به سرويس بهداشتي در لابي مراجعه کردم،‌ ابتدا از دو سرويس يکي کار مي‌کرد اما بعد از مدت کوتاهي،‌ زماني که مري‌جين به سالن رفت،‌ هيچ يک از دو دستشويي فرنگي کار نمي‌کردند.»

وي درباره سرويس‌هاي بهداشتي بين‌راه نيز گفت: «راه بين کرمانشاه و اهواز بد نبود ولي اهواز- شيراز خوب نبود و از آنجا که وضع به اين ترتيب بود،‌ تصميم گرفتيم در طول راه چيزي نخوريم و نياشاميم.»

شايد اين سخنان گردشگران خارجي را بتوان به سرويس بهداشتي فرنگي ارتباط داد و توجيه کرد که در جاده‌هاي بين راه کمتر استفاده مي‌شود ولي وضعيت مسافران داخلي و هم ‌وطناني که عازم شهرهاي ديگر مي‌شوند نيز بهتر از اين نيست و آنان نيز به سختي مي‌توانند يک سرويس بهداشتي پاکيزه در جاده‌ها بيايند.

گويا نظر کارشناسان بر ايجاد مجتمع‌هاي رفاهي بين‌راهي مانند آفتاب و مهتاب و لاله صحرا است که جز تعداد اندکي و در برخي نقاط محدود وجود ندارند. اما بايد در نظر داشت در حالي که حل اين مشکل نيازمند راه‌هايي است که زودتر به نتيجه برسد، احداث چنين مجتمع‌هايي نيازمند سرمايه هنگفت است و در نتيجه زمان بيشتري مي‌طلبد.

از سوي ديگر تنها احداث مجتمع‌هاي بين راهي، چاره کار نيست بلکه لازم است کارشناسان و مسئولان سيستمي پياده کنند تا در وهله اول آنچه موجود است به حد استاندارد برسد و سرويس‌هاي بهداشتي عمومي در سطح شهرها و در جاده‌ها از نظافت برخوردار باشند و از همه مهم‌تر متولي مشخصي داشته باشد.