جابه‌جائى بازيگران در بازى هسته‌اى ايران
3 خرداد 1389 ساعت 9:02
زمانى که کشورى بتواند اورانيوم را تا بيست درصد غنى سازى کند، رفتن مابقى مسير نيز کار چندان سختى نيست . تهران تا توليد اورانيوم غنى سازى شده بيست درصد فاصله چندانى ندارد .
تهيه كنندگان : سارا معصومی - سارا قاسمي
اوايل هفته گذشته بود که تهران با همراهى برزيل و ترکيه موافقت خود را با طرح تبادل سوخت اعلام کرد . بر اساس اين توافقنامه تهران 2500 پوند از اورانيوم غنى‌شده خود را به ترکيه مى‌رساند. در ازاى اين انتقال؛ ميله‌‌هاى سوخت هسته‌اى که تا بيست درصد غنى‌سازى شده‌اند براى مصارف پزشکى مورد ادعاى ايران در اختيار تهران قرار مى‌گيرند.
در اين مسير ، جزئيات حرف نخست را مى‌زنند. زمانى که کشورى بتواند اورانيوم را تا بيست درصد غنى سازى کند، رفتن مابقى مسير نيز کار چندان سختى نيست . تهران تا توليد اورانيوم غنى سازى شده بيست درصد فاصله چندانى ندارد .
نشريه ويکلى استاندارد در ادامه گزارش جديد خود از تحولات هسته‌اى ايران مى‌نويسد: توافقنامه ميان ترکيه، برزيل و ايران در حقيقت هيچ‌گونه تغييرى در برنامه هسته‌اى اين کشور بوجود نياورد. سانتريفيوژهاى ايران همچنان سر جاى خود هستند و ذخيره اورانيومى اين کشور هم دائما افزايش مى‌يابد. توافق‌نامه‌اى که ايران موافقت خود را با آن اعلام کرد در بهترين شرايط شبيه به همان پيشنهاد اوباما در ماه آوريل به ايران بود که مقام‌هاى اين کشور آن را رد کرده‌بودند .
از نظر اين نشريه، بدترين تبعات اين توافقنامه، رابطه‌اى ست که ميان برزيل، ترکيه و ايران ايجاد شد. رهبران هر دو کشور مردهاى خوب اين توافقنامه بودند. ترکيه به اين دليل که عضو ناتو است و البته مدرن‌ترين کشور مسلمان و برزيل به اين دليل که از انگشت شمار کشورهايى است که داوطلبانه برنامه هسته‌اى خود را کنار گذاشته است. با اين‌همه ترکيه اندک اندک از غرب فاصله مى‌گيرد و به سمت اسلام‌گرايى مى‌رود. در چند ماه اخير مقام‌هاى ترکيه پشت سر هم مخالفت خود را با ايران هسته‌اى و هم‌زمان تشديد تحريم‌ها عليه اين کشور اعلام کرده‌اند . برزيل هم به گمان خود فکر کرد که مى‌تواند با ميانجى‌گرى در پرونده ايران به نوعى سيلى به گوش امريکا در اين شرايط بحرانى بنوازد .
به گزارش ديپلماسي ايران، ايالات متحده عزم خود را جزم مى‌کند تا با همراهى روسيه و چين در شوراى امنيت قطع‌نامه مورد نظر عليه ايران را تصويب کند. فايننشال تايمز در گزارش خود در باب ايران مى‌نويسد: همراه کردن همگان عليه ايران هزينه‌هاى بسيارى براى واشنگتن به دنبال داشته است. سال گذشته ميلادى بود که باراک اوباما در قامت رئيس‌جمهورى ايالات متحده وادار شد براى ترغيب روس‌ها به تحريم ايران از خير سامانه دفاع موشکى خود در اروپا شرقى بگذرد. تلاش براى حل بحران پرونده هسته‌اى ايران با توسل به راهکارى غير نظامى‌گرى آنچنان انرژى و هزينه‌اى از واشنگتن گرفت که اندک اندک ايران و پرونده هسته اى آن تبديل به اولويت نخست دولت اوباما مى‌شود. علاوه بر اين ميزان تلاش‌ها نشان‌دهنده عمق ترسى است که ايالات متحده و همراهانش از ايران دارند.
اما پس از امضاى اين توافقنامه رجب طيب اردوغان و همراه برزيلى‌اش داسيلوا تاکيد کردند که ديگر نيازى به تشديد تحريم‌ها عليه ايران نيست. با اين‌همه معاون نخست‌وزيرى روسيه حتى به صراحت اعلام مى‌کند که ارتباطى ميان اين توافقنامه و تحريم‌‌هاى مد نظر شوراى امنيت وجود ندارد. چين نيز به نوعى حمايت خود را از تشديد تحريم‌ها در شوراى امنيت نشان داده است. در شوراى امنيت اما به غير از پنج عضو ثابت؛ اعضاى ديگرى نيز بر کرسى‌هاى غيردائم نشسته‌اند که دو کرسى را نمايندگان ترکيه و برزيل اشغال کرده‌اند. راى اين نمايندگان ناگفته پيداست . يک کرسى هم در اختيار لبنان و راى منفى آن به تحريم‌ها قرار دارد . اتريش همچنان در اين خصوص تصميم‌گيرى نکرده و ژاپن نيز امضاى توافقنامه ميان تهران و آنکارا را ستوده است .
ويکلى استاندارد در پايان مى‌نويسد: تهران اين‌بار هم در دقيقه نود همان کارى را اتجام داد که سابق بر اين پيشينه آن را در اختيار داشتيم: معامله و خريد زمان . البته اين‌بار اين خريد براى ايرانى‌ها بسيار مرقوم به صرفه درآمد.
کد مطلب: 309
آدرس مطلب: http://titronline.ir/vdcfi1dmaw6dx.giw.html?309