تيترآنلاين - افزایش جمعیت، کیفی یا کمی؟

افزایش جمعیت بدون مهیا کردن زیر ساخت‌های لازم مثل آموزش و بهداشت نه تنها مشکل آفرین خواهد شد بلکه گره‌ای باز نخواهد کرد.

رشد جمعیت به سیاست گذاری‌های کنترلی در هر کشوری بستگی دارد. در کشور ما قبل از پیروزی انقلاب اسلامی شعار فرزند کمتر زندگی بهتر یا دو فرزند کافی است به عنوان مبانی تنظیم خانواده قرار گرفت و تا دو دهه بعد از پیروزی انقلاب اسلامی نیز ادامه داشت.

تشویق خانواده‌ها به داشتن فرزند کمتر در دوران سیاست کوپنی در روستا‌ها و شهرهای کوچک چندان موثر نبود بلکه حتی باعث افزایش نرخ رشد جمعیت در این گونه مناطق شد.

از آنجایی که ایران به عنوان یکی از جوان‌ترین کشورهای دنیا شناخته می‌شد. سیاستگذاران و دولتمردان تصور کردند وضعیت جمعیت در همین مقیاس خواهد ماند. ناگهان مساله پیری جمعیت در ۲۰ سال آینده و کاهش نرخ رشد ناشی از پایین آمدن آمار ازدواج و فرزند آوری باعث شد سیاست گذاران به فکر تدوین راهکار بیفتند. در این میان راهکارهای عجولانه نه تنها نمی‌تواند موفق باشد بلکه احتمال افزایش مشکلات را نیز خواهد داشت.

افزایش جمعیت بدون مهیا کردن زیر ساخت‌های لازم مثل آموزش و بهداشت نه تنها مشکل آفرین خواهد شد بلکه گره‌ای باز نخواهد کرد. در حال حاضر کلاس‌های ۴۰ نفره، مدارس دو شیفت، کمبود شیر خشک، گرانی پوشاک و سایر نیازمندی‌های نوزادان و کودکان اعم از بهداشتی و درمانی و بد‌تر از همه تعیین اجاره بر اساس تعداد فرزندان باعث شده خانواده‌ها به یک فرزند اکتفا کنند و حتی در پاره‌ای از موارد از آن یک فرزند هم چشم پوشی کنند.

سیاست‌های حمایتی از جمله ارائه مسکن ارزان به خانواده‌های پرجمعیت، تقویت زیرساخت‌های آموزشی و بهداشتی، ارائه شیر خشک و اقلام بهداشتی به طور رایگان تا دو سالگی، حمایت از مادران شاغل در مورد مرخصی زایمان می‌تواند به عنوان راهکارهای کوتاه مدت و میان مدت مورد استفاده قرار گیرد.

بسته‌های تشویقی که تا به امروز ارائه شده فقط تلاش‌های شتاب زده برای حل یک مشکل عمقی محسوب می‌شود. باید توجه داشت افزایش کمی جمعیت بدون عنایت به سیاست‌های ارتقاء کیفیت، زندگی جامعه را با مشکلات متعددی مواجه خواهد کرد.